martes, 28 de marzo de 2017

28 de Març: una data que deixa empremta

No puc deixar passar el dia d'avui sense passar per aquí.

Avui m'he despertat i com sempre he connectat amb un primer pensament del dia.
Avui de manera conscientment inconscient he dedicat el meu primer pensament a mon pare. Avui, 28 de març fa anys, molts d'anys que el vaig perdre. La suma de tots els dies que he viscut sense ell sumen 43 anys. Són molts sí,  i al llarg de tots ells han passat moltes coses a la meva vida. Coses bones i no tan bones. Alegries i penes s'han repartit en tot aquest temps. Sorpreses inesperades. Pèrdues necessàries.

Però per altra banda, des de fa relativament poc, 15 mesos, ha entrat a formar part d'aquest camí que segueix la meva vida un nou projecte. Tal vegada el projecte personal més important acomés a la meva vida. El projecte de fer CA MEVA. I aquest projecte també té un pensament diari per a ell.

I mira tu per on, que avui mateix he rebut la bona notícia que l'ajuntament m'ha concedit la llicència d'obres.

L'alegria ha omplit tot el meu cos, vesso felicitat per tots els porus de la meva pell. Està clar que tot arriba, i ara ja és cert que tot el que fins ara era un projecte sobre paper, ara ja està a punt per prendre la seva forma real, per convertir-se el que pareixia un somni en realitat.

Així que crec que el millor que puc fer és agrair l'arribada d'aquest regal i oferir-li com a tribut al meu pare.

Està clar que quan una cosa acaba, és perquè una altra comenci. I encara que entre ambdos fets hagin passat 43 anys, tenc clar que hi ha una certa relació.

Ara el meu NOU DESIG es que tot vagi bé, que tot el procés de construcció arribi a bon port sense cap problema respectant uns terminis coherents.

Espero poder obrir una nova entrada en obrir le portes de la casa acabada.

GRACIES a tots els que m'heu acompanyat i acompanyau per embestir aquest projecte amb confiança i il·lusió.



sábado, 14 de enero de 2017

DÉJALO PASAR. Sesiones con Román.

Como las casualidades no existen, el hecho de llegar a la consulta de Román tampoco lo fue. Ha pasado ya algo más de medio año desde el día en que llegué a su consulta. Lo digo hoy, que he tenido una nueva sesión.

Primera consulta:Tenía curiosidad. Me había generado inquietud, pues eso suponía empezar de nuevo los trabajos personales, los trabajos conmigo misma y para mi misma, que llevaba un cierto tiempo esquivando. Y en menos de 30 segundos ya me había hecho una radiografía. Y yo como siempre, ya estaba sumergida en un mar de lágrimas.Y no me estranya, pues llegué allí siendo casi una bomba de relojería. Toda yo era una olla a presión con dificultades extremas para contener una posible explosión. Y eso fue lo que pasó. Recostada en la camilla de esa cálida habitación, exploté. Creo que fue mi primer ataque de ansiedad vivido de una manera muy consciente.

Hoy ha sido más ligerito a nivel emocional, pero no ha estado exento de dificultades. Si desde la última visita he estado trabajandome el ME RINDO, dando todo lo que he podido a mi segundo chakra. Hoy todo han sido barreras. Parece que no he dejado entrar la energía que emanava de sus manos, ni el magnetismo de los imanes que he tenido repartidos por todo el cuerpo. El frío intenso ue he sentido repartido por todo mi torso ha sido definido como una resistencia a la entrada de toda esa energía universal que se me enviaba para trabajar. Asi que voy a tomar conciencia de ello y me dedicaré a trabajar el DEJALO PASAR.

Gracias por acompañarme. Gracias a los angeles que me acompañan, me enseñan y me protegen.

Abraza de nuevo a los árboles!!

Acepta. No es resignación, pero nada te hace perder más energia que el resistir y pelear contra una situación que no puedes cambiar.(Palabras del Dalai Lama)









domingo, 8 de enero de 2017

Capficos més enllà de l'estiu

L'aigua té,per jo, un atractiu al que no me puc resistir. Som símbol d'aigua, potser això sigui la justifiació. Peró sigui com sigui, la mar mediterrània m'ha donat la possibilitat de submergir-me en les seves càlides aigues més enllà de l'estiu.
Aquí queda la mostra dels llocs triats per aquests banys tan desitjats i tan saludables i relaxants.

Octubre. Día 2. Cala Murta. Ruta amb les Majoretes.













Octubre. Día 12. Son Real amb les superdones.






Novembre. Dia 1. Cales de Manacor. Cala Pilotà.









Desembre. Dia 8. Ruta dels miradors de l'Arxiduc. Amb les nines de  Donosti.
Una entrada en exclusiva per a la ruta, em sembla que serà millor. Ara només les imatges dels moments aigua.










Gener 2017. Dia 7. Formentor.
M'havia quedat amb les ganes de ficar-me a la mar el dia 1, per celebrar l'inici del nou any.  Però com diu la dita "Nunca es tarde si la dicha es buena". No me vaig fer foto, però vaig fer aquesta per deixar testimoni.




martes, 27 de diciembre de 2016

Cap al 2017

El 2016 ha estat ha estat fantàstic ( i encara no ha acabat), però sento que he anat amb un tren d'alta velocitat. Ara pujaré a aquest, que pareix que va poc poc tira tira, i quan arribi el moment de baixar, ja comentaré com m'ha anat el viatge. 

Molts d'anys i que el 2017 ens sigui molt favorable a tots!!










G43

El porqué de las cosas es algo que no tiene explicación. Éstas simplemente suceden. Este es el único argumento que me vale para dar credibilidad a una parte de mi vida que empezó cientos de días atrás.

Esas cosas son un pedacito de mi día a día que, a cuentas gotas, he compartido contigo. Digo “a cuenta gotas”, porque las ocasiones se dan con esa frecuencia, manteniendo huecos en la linea del tiempo. Aunque, si reuniéramos todas esas gotas en el mismo recipiente, nos quedaríamos boquiabiertos de ver todo lo que suman estando juntas.

De todos modos, estamos igualmente sorprendidos de ver cuan largo es el trazado de todo el camino recorrido hasta el punto en el que ahora nos encontramos. Echando la vista hacia atrás, nunca hubiera imaginado ser propietaria de todo ese legado de buenos momentos.

A pesar de creer que mi acción inicial era/fue una locura y una sinrazón, debo reconocer que me alegro de la decisión que tomé un día de verano. Tal vez sea cierto eso de que es mejor lamentarse de lo hecho que de lo que no se hizo. Ese tipo de dudas a veces matan. Pero hemos cambiado dudas por acciones, las cuales también nos llevan a pensar que matan, con la diferencia remarcable, de que estas nos matan de placer.

Tengo claro porque he llegado hasta aquí. A veces me pregunto si tú también lo tienes claro. Pero dejo que mi curiosidad se disipe entre mis neuronas con la misma facilidad con la que llegó a ellas. Creo que esa respuesta no la llegaré a conocer, por tanto puedo ahorrarme la pregunta. Sin embargo dejo una rendija abierta por si algún día esa respuesta se colara entre las palabras que pueden emanar de tu boca.

Este texto quiere ser un tributo a tu año y al camino recorrido.

Para este tributo me he basado en parejas de palabras que considero acertadas para reflejar distintos momentos que hemos vivido y compartido. Son palabras que me traen a la mente recuerdos, momentos, experiencias, sensaciones, sentimientos, y un sinfín de cosas más que han dejado huella en mi. Son pares de palabras que he sido capaz de juntar ahora, viviendo el presente pero mirando un poco hacia el pasado.
Todas ellas son fiel reflejo de una historia, de una pasión, de una aventura, de una experiencia que compartimos y que ocurre en un universo muy particular, alejado de cualquier elemento externo que se relacione con nuestro día a día.

  • Ya llegando casi al final del verano, amaneció un día en el que habíamos concertado una cita.
Expectante y precavido.
Esperando bajo los arcos, expectante. Despidiéndote, precavido.
Llegando a los arcos, curiosa. Despidiéndome, con interrogantes.

  • Acordamos que podemos dar el siguiente paso. Tu decidido. Yo dubitativa.
Cauto y respetuoso
Estás en tu territorio, pero eres cauto en tus palabras.
Estás en tu territorio, y como un caballero decides ser respetuoso.
Me gusta recibir ese trato.

  • Hemos probado. Nos ha gustado?? Nos ha gustado!! Y un cruce de pensamientos, en el que no media palabra, invita a seguir avanzando.
Curioso e inquieto.
Buscas algo que no sé que es. No expresas tus deseos, ilusiones o fantasías. Pero tu cuerpo se delata y te impulsa a jugar, a seguir un juego, la curiosidad te guía para ello. Tienes hambre de más, tu ser más inquieto florece. Me transmites esa inquietud y nos damos de bruces al dejarnos llevar descontroladamente.

  • Algún resbalón más nos hemos dado mientras hemos ido avanzando. Pero no dejamos que nos influya. Aunque debo decir que tu siempre has sido más valiente que yo, y te has adelantado a decir que el camino sigue.
Ingenuo y deseoso.
Mi mente da mucho juego a las palabras y a los hechos. Y a veces te ha definido como alguien con una alta dosis de ingenuidad, aunque ahora que lo pienso, tal vez la ingenua sea yo. Pero tampoco es momento de decantar la balanza hacia ninguna de las partes. Así que la ingenuidad se queda allí de recuerdo, y dejas aflorar tu deseo para continuar esta aventura que ya se nos ha ido de las manos.

  • Dar y recibir. Pedir para poder dar. Pedir para poder recibir. ¿Se llama esto decisión?
Juguetón y decidido.
Tengo muy presente que me gusta jugar. Me gusta el juego. Me gusta que me sigas el juego. Me gusta que me propongas jugar. Todo lo que sea para evitar caer en algo llamado rutina siempre será bienvenido. Todo??? Cierto es que nunca hemos explicitado donde tenemos puestos los límites, pero ha quedado muy claro que hemos traspasado más de uno. Aún así, me atrevo a decir que ninguna de las partes se arrepiente de ello.
Pero eso no quita que haya habido algún momento que me ha dejado descolocada, tal vez enfadada, o tal vez dolida. Pero me has brindado la ocasión de poder hablar y compartir los sentimientos de esas ocasiones, lo que me ha devuelto la calma necesaria para continuar la senda que hemos elegido. Aquí no me podrás negar que tu has sido más decidido.

         Obediente y sumiso.
No somos ni obedientes ni sumisos, pero hay momentos en que no nos importa borrar esas palabras de nuestro diccionario porque sabemos que no tenerlas en cuenta nos beneficiará de alguna manera, puesto que ante todo buscamos el placer en lo que hacemos y en lo que decimos. Me dejas hacer? Te importa que te haga? Te molesta si…? Por qué no te pones ahí? La lista puede ser muy larga. Quedémonos pues con lo que hemos hecho en un momento dado para satisfacer el deseo del otro, a sabiendas de que nos llevaremos el premio los dos.

Risueño y persuasivo.
Tal vez no lo sepas, porque tal vez no lo haya dicho. Pero en determinados momentos solo ver como se dibuja la sonrisa en tus labios, me funde. Me funde en el deseo de querer hacerme esa boca mía. Y disimuladamente voy a por ellos. Porque me seducen, me atraen, me provoca miles de sensaciones el saborearlos, teniendo la certeza de que mientras me los como sonríen tanto como los míos.
A veces no sé escapar de tus redes. A veces no sé ni cómo ni cuándo las has lanzado redes, pero me tienes atrapada. Sabes sacar a relucir todas tus artes disuasorias para seducirme y persuadirme. Y yo me dejo.

  • Una cualidad que cabe destacar y que aprecio en ti es la de “saber estar”.
         Paciente y buen escuchador.
No nos hemos prodigado en traspasar la barrera que lleva a nuestras propias realidades. Tal vez las verdaderas, las que necesitamos abandonar por un rato para transportarnos a otro sitio donde nos sentimos más nosotros mismos. Momentos donde no sólo queda desnudo nuestro cuerpo, si no también un pedacito de nuestra alma. Eso ha sido como un pacto de silencio siempre respetado, siendo, además, algo de gran valor en cada paso que nos lleva a seguir avanzando por nuestro camino particular.
Ahí me llevas algo de ventaja para hacer frente al par de palabras que encabezan este párrafo. Has tenido y tienes mucha paciencia conmigo. Eres capaz de escucharme sin que te lo pida y tras esa escucha pasiva, eres capaz de elegir el momento en que sabes que puedo escuchar una respuesta.


Cuidador y delicado.
A lo largo de todo mi recorrido personal, y hablando desde mi más profunda intimidad, diría que has alcanzado el primer puesto del podio en tratarme con suma delicadeza y cuidado. Tu dices que en los momentos de intimidad que compartes conmigo sólo estás pendiente de ti, tal vez sea verdad (me doleria si así fuera), pero no lo siento cien por cien así. Aunque es muy importante que cada uno sienta lo que le provoca en su cuerpo cada roce, caricia, o beso que recibe del otro, también estamos muy pendientes de que el otro se sienta bien, ahí es cuando entra lo de cuidador y delicado. No sé si me explico, pero si sé que es lo que siento.

Generoso y agradecido.
No conozco esta faceta en tu vida de diario, pero en la parte que he conocido o que me has dejado conocer, reconozco que ambas palabras se ajustan o encajan perfectamente con la persona que eres cuando caminas a mi lado en el recorrido que compartimos.

Amante y amigo.
Unas de tus primeras palabras hacia mi persona fueron, me conformo con poder ser tu amigo. Y cuando decidimos dar el pistoletazo de salida a algo que no sabíamos ni lo que era, el primer paso fue el de amantes, y el segundo y el tercero, y así sucesivamente . Pasos que por cierto ya ni cuento, porque después del infinito no sé que número viene; pero con tanto paso y tanto camino recorrido, puedo decir que te siento y te considero MI AMIGO. Se dice que los amigos se eligen. Aquí no sé quien eligió a quien, pero llegar al término amigo, no ha sido nada difícil. Así es como te siento. Y ojalá tu sientas algo parecido en relación a mi persona. Y si no es así, que sepas, aquí y ahora, que además de una amante, tienes una AMIGA.


Soy capaz de seguir escribiendo. Se que me he dejado muchas cosas en el tintero. Pero tu has estado conmigo en todos esos momentos que me he dejado fuera de este texto, por tanto tengo la convicción de que lo que acabas de leer es un buen resumen de lo que nos hemos regalado mutuamente desde aquel día en que coincidimos bajo unos arcos.
Por todo ese camino recorrido. Por toda la experiencia vivida. Por todo lo que hemos compartido… GRACIAS.

Expectante y precavido.
Cauto y respetuoso.
Curioso e inquieto.
Ingenuo y deseoso.
Juguetón y decisivo.
Obediente y sumiso.
Risueño y persuasivo.
Paciente y buen escuchador.
Cuidador y delicado.
Generoso y agradecido.
Amante y amigo.

lunes, 31 de octubre de 2016

Parlant del 42 (un any més tard)

Quaranta-dos. Un número que com qualsevol altre, marca el pas del temps en el camí de la vida. Però en aquest cas concret, per a qui llegeix i per a la que ha escrit, és un número que té una certa simbologia.

Mirant cap enrere, quaranta-dos, fou l'inici on aparegueres en el meu camí, en el meu quaranta-dos i ara ets tu qui inicia aquest recorregut. Hi ha cinc anys de diferència. Són molts? Són pocs? El cert és que no sé contestar, perquè tot el que me vincula a tu està associat amb el temps i està en una altra dimensió.

Si les estadístiques les agafam com a dades fiables, aquest número implica que estàs al voltant de l'equador de la teva vida, així que tant tens, tant te queda. És una sort saber tot el que saps, haver viscut tot el que has viscut, com experiència per millorar en el camí que te queda per viure i per gaudir de la millor manera tot el que t'ha d'arribar.

En el darrer bocinet del teu camí, que he pogut viure en paral·lel amb tu, per dir-ho d'alguna manera, hi ha hagut moltes, moltísismes hores compartides i per tant he tengut l'oportunitat de conèixer-te una miqueta. És clar que mai s'arriba a conèixer a una persona, i en el nostre cas, que tot s'inicià quan ens varem creuar sota els arcs d'un ajuntament, tot lo anterior ens és desconegut. Però val a dir que cinc anys d'intimitat també han donat lloc a espais per compartir algunes dades que fan que m'hagi format una idea de tu, de qui ets, de que fas, d'on vens, de que t'agrada, i alguna coseta més. Segurament la meva idea o opinió no coincideix a la perfecció amb el que realment pots pensar tu de tu mateix, però no crec que estigui massa enfora. És possible que a tu te passi el mateix envers la meva persona.

Del trenta-set al quaranta-dos. Això no són les caselles a contar en cap tauler d'un joc de taula. Això són passes de 365 dies que 
avancen de forma seqüencial i que espero que no s'aturin fins molt més endavant.

És cert que no són les caselles d'un joc, però gran part del seu contingut, crec que estaràs d'acord amb jo, ha estat un molt bon joc. La juguera ha estat com tirar el dau per moure. I l'excitació i provocació, presents en tot instant, han estat les que han permès avançar caselles.

No importa la força en que es tira el dau, perquè el joc millora per moments. No importa qui mou fitxa, perquè ens perseguim i ens matam i contam vint si és necessari, perquè el que volem és que el joc continui.

No importa si el bot de casella a casella és gran o petit, joc darrera joc, avançam sense mirar per res cap 
enrere.

Aquest joc se sap quan va començar, com va començar i qui el va començar. I d'aquest joc sabem qui ha decidit participar, com hi ha participat i les ganes que té de seguir jugant.

Crec que no tenim límits establerts, i que tenim la capacitat d'anar afegint les caselles que volguem perquè aquest joc no s'aturi.

No hi ha regles ni mormes explicites, però els dos les tenim molt clares. Sabem fins a on podem i volem arribar. I això és part de la gràcia del joc, de la màgia del camí compartit.

Cinc anys teus que han donat molt de si. Que han donat molt per a mi. O més bé, que m'han donat molt de mi. Un recorregut on he aprofitat tot el que tu has volgut donar. Així que no puc dir altra cosa que moltes gràcies. I sobre tot MOLTS D'ANYS!!!

Arriba tan enfora com vulguis i puguis i si vols, me quedo una estoneta més per aquí, amb tu, per veure com 
segueix la partida.

martes, 5 de enero de 2016

Passa el temps i els dubtes són els mateixos

Paraules retrobades en el calaix de l'oblit, que penso que és interessant deixar aquí per saber que va passar un dia.

Apego a un amigo.

Ay que dolor!! años a su lado y hasta ahora no había tenido ni el más minimo pensamiento de que se pudiera dar el apego afectivo a una persona. Un hecho crítico que ha sido el desencadenante de una revolución en mi interior me ha hecho, pensar, reflexionar y recapacitar. 
La primera reacción ha sido de rabia y de dolor.
La segunda ha sido mantener esa rabia y desde esa rabia saber que tenia que intentar resolver todo el malestar interno que me había generado.
Una conferencia llega a mi en un buen momento. Su titulo Soltar las preocupaciones y liberarse del miedo. Al oir la exposicion del conferenciante enseguida comprendí que era lo que me estaba pasando. El habló del miedo y las reacciones que tenemos ante él y ahí di con una respuesta. Mi rabia no fue otra cossa que una reacción de mi miedo, una reacción en forma de huída. Ahora ya entiendo algo. Pero mi rabia sigue conmigo. He necesitado unos días para aceptarla y ahora me encuentro en fase de apaciguarla, aceptarla, entenderla y colocarla. Pero mientras hago eso estoy alejada del que fue el detonante, o sea de mi amigo.

Huyo y le rehuyo. Me gustaría que se pusiera en mi lugar, pero veo al mismo tiempo yo no me se poner en el suyo, así que cada uno va a tener que hacer su propio camino.

No he dado señales de vida desde hace días y a las suyas respondo de forma breve, cortante e incluso con un cierto tono borde, pero es que ahora mismo no me sale hacerlo de otro modo. Me recreo en ello autojustificante que he salido victoriosa de esa situación, pero en el fondo me ni me gusta ni me hace sentir bien.

Una buena amiga y a su vez consejera me dijo que esta situación es como estar cogida al rabo de un búfalo. Y este me hace ir por donde quiere. Y yo sin ser capaz de ver lo que me viene por delante, a pesar de que lo que vivo en su recorrido, me puede gustar más o menos, me gusta más o menos, yo,no suelto el rabo y he aquí cuando aflora más intensamente que nunca, mi compañero fiel en este viaje, el APEGO.

Un compañero cegador. Una emoción castradora de mis propias emociones, de mis propios sentimientos, de mis propias experiencias y de mis propias vivencias. Una pena no ver más allá de mi misma. Una làstima no ser capaz de ver esta situación desde otra perspectiva. Por eso sigo en mi decisión, no se si acertada o no, de alejamiento.

Yo no entiendo su reacción. Él no entiende mi postura. Yo he entendido que para él no ha pasado nada, y que el ha decidido quedarse donde está pues piensa que no debe interferir en mi decisión de alejamiento. Esa respuesta no me gusta, pues preferiria que sacara pecho y tratara de comunicar conmigo. Pero por esa msma razón soy yo que puedo dar ese paso, y ahora no quiero darlo. Asi que no queda otra cosa que decir que que los dos hemos encallado. Él sabrá como quiere seguir. Yo seguiré pensando en si quiero seguir.

Esta situación es casi tan dolorosa como una ruptura sentimental. Siento que hay mucho en juego. Y mientras pienso en el posible final, me duele en el alma tener que vivir el momento de devolverle todas sus pertenencias, incluídas las llaves de su casa. Pero como se suele decir No es tan duro el dolor surgido por la pérdida como el sufrimiento provocado por el apego.

Espero tener la claridad suficiente para tomar la decisión más conveniente. (28/04/2013)